بخشی از پروپزال:
-۱مقدمه :
از آن جا که در حال حاضر در اغلب شهرهای بزرگ ایران، بخش‌های بزرگی به صورت خودرو، بی‌برنامه و بربستری کنترل نشده توسعه پیدا کرده‌اند، حواشی خیابان‌های اصلی توسط کاربری‌های خدماتی منطقه‌ای، ناحیه‌ای و محله‌ای اشغال گردیده است. استقرار و توزیع این کاربری‌ها اغلب نه به دلیل نیاز، بلکه به دلایل مختلفی از قبیل بی‌برنامه بودن، ، سوداگری زمین داران و زمین بازان و فساد اجتماعی و اداری صورت پذیرفته است. به همین دلیل مراکز برنامه ریزی شده و مناسبی برای فعالیت‌های شهری در نظر گرفته نشده و توسعه این خدمات نیز همانند و مشابه با توسعه مناطق مسی، خودرو بوده است.(محنایی،۱۳۸۵: ۸۰-۸۱)
به این ترتیب نه تنها سیمای شهری بخش‌های اعظمی از مناطق شهر از هویت و چهره مناسب محیط انسانی بی‌بهره هستند، بلکه معابر نیز از نظر شکل، موقعیت و همچنین ابعاد و فرم نمی‌توانند جوابگوی حجم و نوع فعالیت‌های مستقر در خود باشند. تداخل نا متناسب فعالیت‌های خصوصی با کاربری‌های عمومی در این معابر به چشم می‌خورد. هر یک از این فعالیت‌ها برای دیگری ایجاد مزاحمت نموده و هیچیک، به شایستگی مورد توجه قرار نگرفته‌اند.
در وضع موجود، ضمن وجود بعضی قطعات بزرگ که عموماً به کاربری‌هایی مانند کارگاه‌ها، مراکز انتظامی، مراکز درمانی و مدارس تعلق دارند، اکثر قطعات کوچک بوده و مربوط به واحدهای تجاری و مسی می‌باشند قطعات تجاری نه به صورت مجموعه‌هایی کارا، بلکه به صورت تک واحدهای کوچک غیرکارا به وجود آمده‌اند که با نوع فعالیت خود سازگاری نداشته و در مقیاس کلان، از بهره‌وری اقتصادی ناچیزی برخوردار هستند.(گلستان،۱۳۸۵ : ۴۰-۴۸)
به این ترتیب بافت شهری، برنامه‌ریزی نشده خودرو، نامتناسب، فقیر از نظر خدمات شهری و فضاهای عمومی، نامطبوع از نظر سیمای شهری، مشوق انزوا و بیگانه از عملکرد‌های روز و پیشرفت‌های زمان و اغلب به شدت ناسالم هست.
قطعا یافتن پاسخ سولاتی نظیر چگونگی برون رفت از وضعیت موجود و راه حل های تامین سطوح خدماتی و طرح های موضعی و موضوعی پاسخگو و همه جانبه نگر در جهت ارتقاء کیفیت زندگی شهری می تواند راهگشا مدیران شهری باشد.